பொதுவான மனநிலைகள் உருவாகவும், எல்லா கருத்துகளையும் ஒட்டுமொத்த உலகவரலாற்றுப் பின்னணியில் வைத்துப் பார்ப்பதும், எல்லாவற்றுக்கும் சாராம்சம் தேடுவதும், எல்லாவற்றையும் தர்க்கபூர்வமாகப் புரிந்து கொள்ள முயல்வதும் எனத் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு தனித்த அடையாளம் உண்டு. விளிம்புகள் மற்றும் புறக்கணிக்கப்பட்டவை மீது அதீத கவனம் செலுத்தி அவையனைத்துக்கும் இடமுள்ள ஒரு சமூகக் கட்டுமானம், ஒரு சிந்தனை முறை தேவை என்ற எண்ணத்தை வலுப்படுத்தியதே தமிழின் கவிதை மொழி தான். நாம் என்பது நமது பிரக்ஞை. பிரபஞ்சம் என்பது நம்மைச் சுற்றி இருக்கும் வெளி. நமக்கும் பிரபஞ்சத்துக்கும் இடையே இந்த மொழி தான் இடையூறாக இருக்கிறது என இருத்தலியல்வாதிகளின் கூற்றாக இருந்தது. மொழி என்பது வேறு; பிரக்ஞை என்பது வேறு இல்லை.  நமது பிரக்ஞை என்பதே மொழியால் கட்டமைக்கப்பட்டது தான் எனப் புதிய கோட்பாடுகளை உருவாக்கி இருத்தலியல் கோட்பாட்டின் எழுச்சியை முடிவுக்கு கொண்டு வந்ததே தமிழ் இலக்கியம்தான். இப்படிப்பட்ட தமிழ் கவிதை மொழியின் ஆய்வுகளை ஒன்றுதிரட்டி உருவாக்கப்பட்டிருப்பதே "தமிழ் கவிதையின் மொழி" தொகுப்பு.