============இந்த மாதத்திற்கான நமது படைப்பு குழுமத்தின் கவிச்சுடர் விருதினை திருநெல்வேலி, ஏர்வாடி என்ற ஊரைச் சேர்ந்த கவிஞர் சிந்தா மதார் அவர்கள் பெறுகிறார் என்பதை பெருமையுடன் அறிவிக்கிறோம்.நல்லத் தமிழாசிரியரை வரமாக பெற்றதால் எழுதும் ஆற்றல் தனக்குள் உதித்ததாக சொல்லும் கவிஞர் தில்லியில் 23 வருடங்களாக பணியாற்றிவருகிறார். சமூக வலைதளங்களில் தொடர்ந்து எழுதிவரும் கவிஞர் அவர்கள், நமது படைப்பிலும் தொடர்ந்து பலகவிதைகள் எழுதியுள்ளார்.பாதங்களால் நிறையும் வீடு கவிதைப் போட்டியில் பரிசுக்கவிதையாக தேர்வு செய்யப்பட்ட கவிதைகளில் கவிஞரின் கவிதையும் ஒன்று.காதல் கவிதைகளில் துவங்கிய இவரது எழுத்துப்பயணம் மெய்யியல் பற்றிய படைப்புகளையும் நோக்கி நகர்ந்து வருகிறது. இயல்பு நிலை நோக்கி பயணப்படும் இவரது கவிதைகள், இன்றைய சூழல் மாற்றங்களையும் சுமந்தே பயணப்படுவதும் மிகச் சிறப்பு!இனி கவிஞரின் ஆன்மவரிகளில் நுழைந்து கருத்தியலை சுவாசிப்போம்..@@@நிலையாமையைப் பற்றி கவிஞர் அழகான எடுத்துக்காட்டுகளை நம்மிடம் அடுக்கி வைக்கிறார். இரவு துயிலும் போதே அந்த நாளின் தேதி கிழிகிறது, பூக்கள் உதிர்ந்தவுடன் காம்புக்கா அவை சொந்தம்? அதன் நிறம் வாசம் இவையெல்லாம் எங்கே போயின? ஒவ்வொன்றும் அதன் இறுதி நாளை எழுதிக் கொண்டல்லவா இருக்கின்றன... இதோ கவிஞரின் ஆழமான வரிகள்!....தினத்தின் மேல்இருள் ஆடை..போர்த்திக் கிடத்தும் பொழுதோடுகிழித்தெறியப் படுகிறதுதேதித்தாளொன்று..காற்றில் பறந்து,கசங்கி மட்கும் தாளின்.செய்தியே..மரணத்தின் செய்திதானே?.....எந்தப் பூக்களும்..காம்புகளில்நிரந்தரமாய்இடம் பெறுவதில்லை.எங்கே செல்கின்றனஅதன் வண்ணங்களும்வாசங்களும்?.....எந்தக் காற்றினால்சுடர் விட்டடெரிந்ததோ..அதே காற்றில்தான்..சட்டென துடித்துஅணைந்து விடுகிறது தீபம்.நீளும் புகையோடு தன்இறுதித்தேடலைநிறுத்திக்கொண்டதுசேர்ந்தே கருகிய திரி.துளி சுடரின் மரணத்தில்கறுத்து மறைகிறதுவெளிச்சம்.பார்வை ஒன்றிற்குள்பத்திரமாக பதுங்குகின்றனகாட்சிகள்......இருட்டில்தீபம் எழுதிச் சென்றகவிதையைவாசிக்க கற்றுத்தருகிறதுஎதிர்ப்பட்ட மரணமொன்று.......ஆம்..!கட்டவிழ்ந்து விழுகின்றதுயாக்கை......மட்கி, உரமாகிவிதையொன்றின் உணவாகிசெடியாகி நிற்கின்றதுதானென்றுசொல்லித்திரிந்தஇக்கொழுஞ்சதை........இன்னும் எனக்குள்எழுகின்றனஎன்னைப்பற்றியகேள்விகள்.எங்கே சென்றிருப்பேன்நான்…?@@@தொழுகை என்பது வெறும் இறைவனை மட்டும் வணங்கி , சொர்கத்தைப் பகரமாக கேட்பது மட்டும்தானா? இல்லை என்கிறார் கவிஞர்! தொழும் போது இடறும் நினைவுச் சீண்டல்களையும் விரட்டியடிக்கும் மனயுக்தி! கர்வத்தை விரிப்பில் வைத்து தாழ்ந்து வணங்கும் உயர்ச்சி! பாவத்தை விரட்டும் ஆயுதம்! இதோ கவிஞரின் அற்புத வரிகள் தொழுகைக்கு மண்டியிடுகின்றன....மொய்க்கும் நினைவுகளைதுரத்தியபடியேதலைக்கும் தரைக்குமிடையில்இடருற்று நிற்கின்றனதொழுகைகள்.......தொழுகைக்காகதூய்மையுற்றக் கரங்களின் கறைகளைகழுவுகின்றனதொழுகைகள்....தொழுகையில் தான் வெற்றி.தோற்று உதிரும் இச்சையுடன் தலை சாயும்நெற்றி.தொழுகையேவெற்றி......அத்தனையும்..கட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்எந்தக் கனி கொண்டுஏமாற்றுவாய் சாத்தானே?...உதறி மடிக்கும்தொழுகை விரிப்புகளில் இருந்துஉருண்டோடுகின்றனபாவத்தின் விம்மல்கள்....அத்தனை பாவங்களையும்உதறிவிட்டு செல்கிறேன்..அள்ளிக் கொள்ளவாவதுஆலயம் வா சாத்தானே.....சுமந்து வந்ததைவிட்டுச் செல்கிறேன்சுமக்கப்பட்டுப் பின்விட்டுச் செல்லும்முன்@@@ஆறுகள்தான் நாகரீகத்தின் கதையை எழுதின. அதன் கரைகளின் இடைவெளியை மனித நாகரீகம் எழுதித் தீர்த்தபின், கரைகளின் இடைவெளி உடைந்து... காரைகளின் கதைகளை எழுதத் தொடங்கிவிட்டன. ஆற்றின் நீர் புனிதமாகிறது, அதே நீர் குடி நீராகவும் இருக்கிறது, அந்த ஓடு நீரில்தான் கால் நடைகள் குளிக்கின்றன, ஏன் கால் கழுவவும் தேறுகிறது... இதனை எதில் ஒதுக்க முடியும்..கவிஞரின் சிந்தனை கடலில் கலக்கிறது....ஆறுஇருகரைகளின்இடைவெளியைஅதிகப்படுத்துகிறதுஅடித்தோடும் ஆற்று வெள்ளம்......வறண்டக் கோடைகளில்தான்கரைகள் இணையும் போலும்....கரைகளை ஒட்டியகதைகளின் கறைகளை..கழுவிய ஆறொன்றுகடலில் தலைமுழுகிக் கொள்கிறது.....கரைகளுக்கும் சாதியுண்டு.ஓருகரையில் ஸ்நானமெனில்மறுகரையில் ..எருமைகளுடனே ஒரு கூட்டுக்குளியல்.....இடுகாடு மயானம்சுடுகாடு சமாதி என..கரைகளும் காத்துக்கொள்கின்றனசாதிய அடையாளங்களை....குடமுழுக்கு நீருக்காய்..குடங்கள் மூழ்குகையில்..சிதைமூட்டிய விறகொன்றுமறுகரையில்நனைகின்றது.....நீர்த்தொலைத்த கரைகள்மிகவும் நெருங்கிவிடுகின்றன.ஈரம் இல்லாதஆற்றின் வழித்தடத்தில்..வெட்டிக்கிடத்தப்படும்..சடலங்களின் ரத்தத்துளிகள்துளி ஆறென்றேஓடி உலர்கின்றது.இப்போதெல்லாம்.ஆறுகளுக்கும் சாதி இருக்கின்றன.@@@யாசிப்பு என்பது பிச்சை எடுத்தல் என்று இழிவான சொல்லாடல் அல்ல! தன்னைத் தாழ்த்தி உயர்த்திக் கொள்ளும் மாண்பு! நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள் 'நாய்க்கு தண்ணீர் வைத்த தாசியும் சுவர்கம் செல்வாள்' என்று சொன்ன வாக்கியத்தையும், 'தாயின் காலடியில்தான் சுவர்கம் இருக்கிறது' என்று சொன்ன நன்மொழியையும் அழகாக இணைத்து இந்த யாசிப்பில் வார்த்தைகளை வளமாக்கிவிடுகிறார்...யாசிப்புகள்வேசியின்முந்தானைகளிலும்..சுவனத்தின் திறவுகோல்கள்முடிந்துதான் உள்ளன.தாகத்தில் தவிக்கும்நாயொன்றினால் தான்அவிழ்க்கப் படுகின்றனஅம்முடிச்சுகள்.......தண்டனைகளில்..சிதறும் ரத்தத்துளிகள்வைரங்களாக மின்னக்கூடும்என்னை தண்டித்துவிடு..!குற்ற உணர்வில்..வழிந்தோடும் கண்ணீர்த் துளிகள்வற்றிப் போவதற்குள்......நாளும் சாத்தானுக்குகல்லெறிந்து விடுகிறேன்இன்று பிறந்தபாலகனே நான்.மூப்புற்ற தாயொருத்தியின்தனித்த வீட்டில்..மூத்திரக்காடாகிக் கிடக்கும்முற்றத்தில்..கேட்பாரற்று..கிடக்கிறதுசுவர்க்கத்தின்'கவுசர்'த் தடாகங்கள்..உணவுப் பொட்டலத்தைபிரித்து..நேசத்துடன் நோக்குகிறாள்யாசிக்கும் சிறுமி..மன்னு ஸல்வா.இரண்டு சலாம்களுக்குபதில் பெறாதுதொழுதுவிட்டுபள்ளிவாசலைக்கடக்கையில்,ஏளனமாய் சிரிக்கிறது.பதிலளிக்காதுவிட்டு வந்தபக்கிரின் சலாமொன்று.@@@ஈர நாட்கள் என்பது நினைவு அடுக்குகளில் கலையாதக் கோலங்கள்! வதை என்று உணராமல் தட்டான் வாலில் நூல் கட்டி அதை சிதைத்த நாட்கள் வலியென்றாலும், தவறை உணரும் போது ஆதுவும் ஈர நாள்தான். தொட்டி மீன் இறந்த போது பதைத்த அந்த பிஞ்சு உள்ளம் இன்னமும் மரிக்காமல்... கடல் ஒதுங்கும் அகதிகளின் சடலங்களைக் காணும் போதும் பதறுகிறது! வவுனியாக் காட்டில் செத்துகிடக்கும் ஒரு தாயிடம் பாலுக்காக முலைத் தேடும் குழந்தையைக் காணும் பதைப்பான ஈரம்... கவிஞரின் மனம் வலிகளின் ஈரத்தில் மூழ்குகிறது...ஈர நாட்கள்மழைத்துளியின் எடையில்தலை சாய்த்துகிளை உலுக்கிஇலைகளுக்கு தலைத்துவட்டிநனைந்த நாட்கள்.….நூல் கட்டிய பொழுதுகளில்வாலறுந்து பறந்ததட்டான்களின்வலிகளில்வழிந்த விழிகளின்அந்திப் பொழுதுகள்.….தொட்டிக்குள் புலம்பெயர்ந்தஆற்றுமீன்கள்மரித்து மிதக்கையில்மனம் பதைக்கும்பிஞ்சு மழலை , அகதிச் சடலமெனகரை ஒதுங்கியஅக்காலைப் பொழுது....கொத்துக் கொத்தாய்வவுனியக் காடுகளில் விதையாகிக் கிடந்தஉடல்களுக்கிடையில்தாயொருத்தியின்மார்பில் பால்தேடும்சிசுவின் கன்னங்களில்பிசுபிசுத்த குருதியினால்உறக்கத்தை தின்றொழித்தஉலரா இரவுகள்.@@@கவிஞரின் மற்றும் சில கவிதைகள்:பாதங்களால் நிறையும் வீடுகூட்டாஞ்சோற்றுப் பருக்கைகளுக்காய்வந்தலையும் சிட்டுக்குருவிகளின்பாதங்களால் நிறையும்பள்ளிப் பருவத்தில்ஒடைமரத்து மூடொன்றில்எழுப்பிய முதல்வீடு..…….மூப்புற்ற காலமொன்றில்தனித்து விடப்பட்டிருந்தசுருக்கங்களின் புன்னகையாய்பள்ளி விடுமுறையில்வந்திறங்கும் மழலைகளின்பாதங்களால் நிறையும் வீடுகம்பிவேலிகளுக்கிடையில்விண்மீன்களுக்கு வாசல் வைத்தகூரையிடையேஅகதி என்ற சொல்லை மட்டும்சுமந்து நிற்கும் உயிர்களின்விழித் துடைக்கதாய்மண்ணை சுமந்துவரும்நினைவுகளின் பாதங்களால்நிறையும் ஒரு வீடு.……அத்தனைப் போராட்டமும்அலைகழிப்பில் முடிந்தபின்னேஒற்றைக் கயிற்றுக்குள்உடல் தொங்கிய அன்றுதான்பாதங்களால் நிறைந்ததுபார்வைக்கு வராத உழவனின் வீடொன்று.@@@உயிர்த்திசைஉயிர்த்திசை நெடுகிலும்..ஒப்பாரி ஓசை..…ஏவுகணைத் தாக்குதலில்..பார்வை இழந்த மகன்.தடவித் தடவி தாய்க்கரம்பற்றுகிறான்.வழக்கத்திலும்குளிர்ந்திருக்கும் அம்மெய்த்தீண்டலில்வண்ணங்குழைத்துஅவள் விரல்பிடித்து வரைந்தஓவியங்கள்நினைவில் வந்தன.குளியலறையில் அடம்பிடிக்கையில்கரம்பற்றி குளிப்பாட்டிஜைத்தூண் வாசங்களுடன்அணைத்து வந்தவள்தான்..தேன்தடவிய ரொட்டிகளைதேடித்தேடி ஊட்டிய விரல்களின்குளிர்ச்சியை தீண்டுகிறான்.நேற்றைய இரவில்..முடியாமல் நின்ற அல்லாவுதீன்கதைகள் அப்படியே நின்றுவிட்டனஅம்மாவின் மவுனத்தைபோர்விமான இரைச்சல்கள்கலைக்கவே முடியவில்லை.அம்மாவின் ஆடைகளில்பிசுபிசுத்துக் கொண்டிருந்ததைஉதிரம் என்றுஉணரத்துவங்கினான்.அம்மாவும்அல்லாஹ்வை போலவேஇருந்தும் இல்லாதிருந்தாள்.இப்போதுள்ள கவலைஅவளுக்கானஇறுதித் தொழுகைக்குஎத்திசையில் நிற்பதென்றுஉயிர்த்திசைநோக்கி நின்றான்.அன்பும் நேசமும்.புதைக்கப்படாமல்.அவனைப் பார்த்த விழிகளும்மூடப்படாமல்அப்படியே கிடந்தது.சிரியாவின் வீதிகளில்..@@@மீன்உலர்ந்த ஆற்றின்வெம்மைகளிலிருந்துமீன்தொட்டிகளில்புலம்பெயர்ந்தகூழாங்கற்கள்வரம் பெற்றவைகள்…தங்க மீன்களின்முத்தத்தில்நனையும் கூழாங்கற்கள்மீன்முட்டைகளின்கனவுகளைகரைத்துக் கொண்டிருந்தன.…சிறு மீன்தொட்டிக்குள்அழிந்துப் போனஆற்றின் நினைவுகளைசுமக்க பழகி இருந்ததுவீடு.…..கண்ணாடித் தொட்டிக்குள்இருந்துகல்லெறிகின்றன மீன்கள்.நொறுங்கி விழுகின்றனமணல்வீடுகளை பற்றியநினைவுகள்.…மீன்பிடித்தாடியஅப்பத்தாவின் முந்தானை வண்ணத்தைஎந்த மீனின் தோலில்தேடிக்காண்பது ?@@@துறவுஇறகுகளுடன் சேர்த்தேபறக்கும் ஆசைகளையும்உதிர்த்து விடுகிறதுஈசல்.…..வேர்களின்வியர்வைக் கதைகளைதளிர்களிடம் கிசுகிசுத்துமறைகிறதுஒற்றைப் பனித்துளி...காற்றின் காலடிச்சுவடுகளைபற்றிப் பிடித்துகரையேறுகிறதுஅலை..புனித தலமொன்றில்தலைமுழுகியப் பின்னும்வழிந்து கொண்டேதான்இருக்கின்றனபாவத்துளிகள்...சத்தமிட தவளைகள் இல்லைபாம்புகளுக்குகால் முளைத்து விட்டன.….அத்தனை கனவுகளின் வண்ணங்களைஅழித்துத் துடைக்கிறதுவெண்ணிற துணியொன்று...விட்டுவிட மனதின்றிஈசலின் இறகுகளைசுமந்துக் கொண்டலைகின்றதுகாற்று.@@@மீள்ப் பிறப்புஅருளெனும் தொப்புள் கொடிஅண்டத்தில்நீந்துகின்ற குழந்தை...இருள் என்றுகலையும் மென்றுவிழிமூடும் நாளுக்காய்பெருந்தவம்...மண்ணறைக்குள்புகும் நாளைபேறுநாள் என்றே கூறிக்கொள்ளலாம்...மண்ணறைத் தொட்டிலில்மறுமைக் கனவுகளுடன்..நித்திரைகள்.தாலாட்டும் குரல்கலிமா தையிபா...அத்தாடகத்து பாலருந்திகளைப்பகன்று..மடிதேடி தவழ்கின்றது குழந்தை.…மடிநோக்கும் மழலையைஅந்நெருப்புஎன்ன செய்துவிடும்..?கலிமா விரல் பிடித்துமெல்ல நடைபயிலுகின்றனபிஞ்சுப் பாதங்கள்பேரொளி நோக்கி.அண்டம் எனும் கருவறைக்குள்தான்எத்தனைக் கனவுகள்.?சுமப்பவளை காண்கின்றஇன்பக் கனவுகளுடனேயேநீந்துகின்றனஅத்தனை சிசுக்களும்.@@@தன்னை அறிந்த மரம்.தன்னை அறிந்த மரம்நோவாவின் படகானது.தன்னை அறிந்த மரம்நதியை பிளந்ததுநம்ரூத் எழுப்பிய நெருப்பில்விறகான மரம் கூடஉன்னை அறிந்திருந்தது.சிலுவையாகிய மரமொன்றுபாவமன்னிப்பு தேடியது.இன்னும் சில மரங்கள்ராதைகளுக்காய்புல்லாங்குழலாகின.வளைந்து வில்லாகிலங்காவில் அம்பெய்தின.புத்தனுக்கு போதியாகிஅன்பெய்தினஇன்னும் சில மரங்கள்அகிம்சையாய் ஊன்றினகல்லறைத்தோட்டமொன்றில்ஏதுமறியாமலேயேபல மரங்கள்…அடுக்கப்பட்டு கிடக்கின்றன.இழிவடைந்தமரங்கள் சிலபெருங்கலவரமொன்றில்..உருட்டுக் கட்டைகளாகஉதிரம் புசிக்கின்றனபாவம் அம்மரங்கள்மரங்களாகவே இருந்திருக்கலாம்.@@@நான்நான் என்ற ஒருமைக்குள்பன்மையாகவே நான்.என்னுள் அணிவகுக்கும்என்னைஒருமையில் வைப்பதா?பன்மையில் வைப்பதா?பருவங்களின் கற்றைகளைபற்றிப் பவனிவரும்எத்தனையோ "நான்"களில்எந்த "நானை"எனதாக கொள்வது?உயிர் ஒன்று அதனால் நீ ஒன்றுஎன்று எனை தேற்றிஎழுகையில்..கோடிக்கணக்கான செல்களின்கூட்டுக் கலவை நீ எனகூறிச் சிரிக்கிறது அறிவியல்.ஒவ்வொரு செல்லிற்கும் உயிருண்டுஎன்றால்..கோடி உயிர்களின் கூட்டுத்தொகுப்பன்றோ நான்.ஒற்றை செல்லுக்குள் தனித்தனியாய்இயங்கும் நியுக்லசும் மைட்ரோக் கான்டிரியாவும் நானோ?அதில்மரபுகளை சுமந்து வரும் நியுக்லஸ் நானா?தனக்கென்று மரபெழுதும்மைட்டோக் கான்ரியா நானா?இரண்டும் சேர்ந்தே கூட்டுக் கலவை நானா?நான் என்ற ஒருமைக்குள்புதைந்திருக்கும்பன்மைகள்.பற்பல பன்மைகளுடன்.ஒருமையாகி ஒற்றையாகிஉடைந்து விழுவதுதான்வாழ்க்கை என்பதோ.?ஒருமைக்குள் உள்ளடங்கும்பன்மை நானெனில்பன்மைக்குள் அடங்கி நிற்கும்ஒருமைதான்பரம்பொருளோ..?புழுக்கள் உண்ணபுலம் பெயரும் பன்மைகள்மீண்டும் ஒரு ஒருமைக்கனவில்வெந்துத் தனிந்திடுமோ?தெளிக்கப் பட்டிருக்கும்அத்தனை வினாக்களின்ஒற்றை விடைதானோபன்மைக்குள் ஒருமையாகியபரம்பொருள் என்பது.@@@பெருங்கடல்....................எந்த நதி என்றுயாருக்கும் தெரியாமல்வந்து விழுந்தது மழைத்துளி….தரையில் மோதி தன்நீண்ட பயணத்தை முடித்துக்கொண்டபெருங்கடல்மீண்டும் ஆறாக முயல்கிறது.பிறவிப் பெருங்கடல்..…சுமை இறக்கியமேகங்களைமேய்த்துக் கொண்டிருக்கிறதுகாற்று...மீண்டு வருவோமென்றேவிடைபெற்ற மழைத்துளிகளின்விலாசம் தேடுகிறதுவானம்...கருவறைக்குள் நுழையும்சிறு துளியொன்றில்ஏதோ ஒரு வானத்தின்எதிர்பார்ப்பும் சேர்ந்தேபயணிக்கின்றது..கடைசி மண்துகளால்முகடாக்கப்பட்டுதெளிக்கப்பட்டகண்ணீர்துளிகளின்ஈரம் காயுகையில்மீண்டும் வானம் பார்த்துநிற்கும்..புதைக்கப்பட்டஅதே நீர்த்துளி.@@@இரவுமழைவிழித்தவருக்கு மட்டுமே தெரியும்இரவுமழை எத்தனை அழகென்று.…...காற்றுத் தீண்டிடசாளரங்கள் இல்லாதிருந்தால்இரவுமழைஎனக்கானதாகி இருக்காது..…..அலைநடுவில் தத்தளிக்கும்சிறுபடகை போல்மேகங்களுக்கிடையில்அரைநிலவு.…மின்னல்களுக்கிடையில்மேகம் வரைகின்றஓவியங்கள்.….தெருவாசல் சோடியம் விளக்கில்பொன்னென பூமியில் சிதறும்சிறு சிறு துளிகளை நசுக்கபாதங்களும் இல்லை.பார்வைகளும் இல்லை.****மழையெனும் நூலில்தைக்கப்படுகின்றதுபிரபஞ்சம்****இரவின் தூக்கத்தைகலைக்கும்துளிகளின் இசைகள்....கூரைகளில் துளிகளின்முத்தச்சத்தத்தில்நாணித் தலைசாய்க்கும்மழைக்கொதுங்கியசிறுபறவை....நடைபாதையில் உறங்கியயாசகன் ஒருவனுக்குஎப்படி இருக்கும் இப்பெருமழை?,,,ஒதுங்க அழைக்கும்ஒருத்திஒதுங்க இடம் தேடுகிறாள்இரக்கமற்ற மழைக்கும்அவள் முந்தானைதெரிந்திருக்கிறது போலும்.,,,செம்புலம் பெயர்ந்தும்சாம்பல் நீறென சாறெனஓடும் மழைநீர்..மேலும் மழையைஅழகாக்கி கொண்டிருந்ததுசட்டென நிகழ்ந்தமின்வெட்டு.இப்போது மின்னல் வெட்டியது.இன்னும் அழகானதுஅவசியமுமானது.…சாலையோரத்தில்ஒதுங்கி நின்றபடிவீடுபேறுக்காககாத்திருந்த பொழுதுகளும்தவத்தில் சேருமா என்ன?இரவு மழை வினாக்களோடுஇதயத்திலும் தூறலிட துவங்கியதுஉன்னினைவுகளும்இந்நேரந்தான்வழிந்தோட வேண்டுமா?..உள்ளும் வெளியும்மழையென்றானப்பின்தொப்பலாக நனைந்தே விடுகிறேன்விழியால் ஒருபுறம்மழைத்துளியால் மறுபுறம்..@@@காத்திருப்புகள்தவமிருக்கின்றனவெற்றிக்கோடுகள்தனைத் தாண்டும்வீரனுக்காக…மடுவில் சுரந்ததேன்துளிஉலர்வதற்கு முன்வந்தடையுமாவண்ணத்துப் பூச்சி?…..எழுத்துக்குள்வந்தமராக் கவிதைகளைபற்றித்தான்எண்ணிக் கொண்டிருக்கின்றனகாகிதங்கள்...இந்த மழையிலும்உயிர்க்க வில்லைஈசல்,தேம்பிக் கொண்டிருக்கிறதுமழை…ஒரு நாளுக்கானபல்லாண்டு காத்திருப்புகள்அந்த"ஒற்றை நாளுக்கானது"மட்டுமல்ல.…முகரப்படாதுபுறக்கணிக்கப்பட்டமழைக்கு முன்னானமண்வாசம்இப்போது..எட்டிப் பார்ப்பது கூடஇல்லை..@@@மனம்மனதின் மீதுகல்லெறிகிறதுமவுனம்.சலனத்தோடுஅலைஅலையாய்பரவும் நினைவுகள்தன் இருப்பைஉணர்ந்து உயிர்க்கின்றதுமனம்.மீண்டும்..உயிர்ப்பை உறுதி செய்யகல்லெறிகிறதுமவுனம்...எறியப்பட்ட கல்லொன்றில்கலைகிறது மரம்சிதறுகின்றன தேனீக்கள்.மறுபுறம்சிறகடிக்கின்றன பறவைகள்.காயம்பட்ட தேனடைகளில்இருந்துஒழுகும் துளிகளைஎண்ணுவதா?உடைபட்ட கூட்டி ன்முட்டை ஓடுகளில்ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும்துளிகளை எண்ணுவதா.?அமைதி இழந்தஒற்றை மரத்தில் தான்எத்தனை குமுறல்கள்..ஓரத்தில் விழுந்துவேடிக்கைப் பார்த்ததுவீசப்பட்டஅச்சிறுகல்..மீண்டும் ஒரு விரலுக்காய்தவமிருக்க துவங்கியது.வானில் பறக்கும்ஏக்கம் அதற்கு....இத்தனைக்கும் இடையில்மரத்தின் அடியில்சிலையாகிக் கொண்டிருந்ததுஇன்னொரு கல்..ஆசை துறந்த அக்கல்…@@@நீர்வழிப்படூஉம்ஆற்றின்அலைகளின் சிறுசிறுவளைவுகளில்துள்ளிக் குதித்து நீந்தும்பூக்களின் மீதுபயணித்துக் கொண்டிருக்கும்எழுத்துக்களைகவிதை என்றுகரைத்து விடுவதில்லை நான்.நீந்திக் கொண்டிருக்கும்பூக்களின் மீது..காத்துக் கொண்டிருந்தபாறையின் சிறு கல்லொன்றுதெறித்து விட்ட திவலையைபத்திரமாக ஏந்திக் கொண்டேதான்நீந்துகின்றன பூக்கள்..ஒட்டிக் கொண்டிருந்ததிவலைகள்உடைந்துவிடக் கூடாதென்றஅக்கறையோடுஅணைத்துக் கொள்கின்றனஎழுத்துக்கள்.கவிதை என்று ஒரு ஏட்டுக்குள்கட்டப்படக்கூடாதென்றேகடல் நோக்கி பயணிக்கின்றனஎழுத்துக்கள்.ஏதோ ஒரு மலைமுகட்டில்வெளிச்சத்திற்கு வெட்கியோமுகிலென்றின் வருடலில்மெய்ச்சிலிர்த்தோஉதிர்ந்து விழுந்தமலர் தான் அதுவென்றுஉறுதியாக ஒப்புவிக்கின்றனஎழுத்துக்கள்.ஆற்றோரங்களில்நீ வரும்போதெல்லாம்அந்த எழுத்துக்களின்பெருமூச்சைஅதுஉச்சரிக்கும் கொண்டே இருக்கும்மலர்களின் கதைகளைகட்டாயம்..நீசெவிமடுப்பாய் என்றே..கவிதையாகி விடாமல்பாதுகாத்துஅனுப்பி வைக்கிறேன்..கட்டாயம் ஒரு முறைசெவிமடுத்து விடுஅந்த காதல் கதையை.@@@
